دعای نُدبه از دعاهای بسیار مشهور که از امام صادق(ع) نقل شده و مستحب است در چهار عید (فطر، قربان، غدیر و جمعه) خوانده شود. این دعا را علی بن طاووس در کتاب اقبال الاعمال ذکر کرده است. شیعیان این دعا را بیشتر در صبح‌های جمعه قبل از طلوع آفتاب، در فراق امام زمان(عج) می‌خوانند.این دعا مشتمل بر اِستِغاثه (زاری و کمک‌خواستن) از امام زمان(عج) و تأسف‌خوردن بر غیبت آن حضرت و گریه از فراق ایشان است و ندبه نیز به همین معناست.
این دعا را سید رضی‌الدین علی بن طاووس(م ۶۶۴ق)، در کتاب «اقبال» خویش و در کتاب مصباح الزائر فصل هفتم (نسخة خطی)، و محمّد بن جعفر بن مشهدی حائری (از علمای قرن ششم هجری) در کتاب مزار معروف به مزار ابن مشهدی، نقل کرده‌اند.

علامه مجلسی دعای ندبه را در کتاب‌های بحارالانوار و تحفة الزائر نقل کرده است و در مقدمه بحار به اعتبار سند ادعیه آن شهادت داده است. همچنین مجلسی صریحاً و بالخصوص، اعتبار سند دعای ندبه را که منتهی به حضرت امام جعفر صادق(ع) می‌شود، تصدیق کرده است. عبارت وی، در کتاب زاد المعاد این است: «و امّا دعای ندبه که مشتمل بر عقائد حقه و تأسف بر غیبت حضرت قائم(عج) به سند معتبر، از امام جعفر صادق(ع) منقول است، که سنّت است این دعای را در چهار عید بخوانید.