بنا به تاریخی که «بزرگ علوی» خود در پایان رمان «چشمهایش» نوشته، نگارش این کتاب شش ماه طول کشیده است. راوی ماجراهای رمان «چشمهایش» ناظم مدرسه‌ای است که «استاد ماکان» در آنجا تدریس می‌کرده و مجموعه‌ای از تابلوهای او را نگه‌داری می‌کنند.در میان این آثار ، یکی هم تابلویی‌ست که استاد از صورت زنی به نام «فرنگیس» کشیده . تابلویی که ویژگی و جلوه‌ی آن بیشتر در حالت نگاه و چشم‌هایی است که بر بوم نقش بسته.شهر تهران خفقان گرفته بود ، هیچ کس نفسش در نمی آمد؛ همه از هم می ترسیدند ، خانواده ها از کسانش می ترسیدند بچه ها از معلمین شان، معلمین از فراش ها، و فراش ها از سلمانی و دلاک؛ همه از خودشان می ترسیدند، از سایه شان باک داشتند.همه جا، در خانه، در اداره، در مسجد ، پشت ترازو، در مدرسه و در دانشگاه و در حمام مامورین آگاهی را دنبال خودشان می دانستند.  در سینما، موقع نواختن سرود شاهنشاهی همه به دور بر خودشان می نگریستند، مبادا دیوانه یا از جان گذشته ای بر نخیزد و موجب گر فتاری و دردسر همه را فراهم کند …