نمی‌دونم تو هم مثل من بودی یا نه، ولی یه دوره‌ای از زندگیم بود که فقط دو تا دغدغه داشتم: غذا خوردن و گرفتن پوکمون. اون زمان‌ها هرکی NDS داشت، قهرمان محله بود. Pokémon Platinum یکی از اون بازیایی بود که باعث می‌شد خواب بمونی، دیر به مدرسه برسی، یا حتی ناهار نخوری چون داشتی دنبال یه پوکمون خاص می‌گشتی.
حالا چند سال گذشته، ولی اون تب Pokémon هنوز هم یه جایی ته ذهنمون زنده‌ست. فرقش اینه که دیگه NDS نداریم. ولی خب، لپ‌تاپ که داریم، شبیه‌ساز داریم، اینترنت هم داریم. چی کم داریم؟ هیچی.
اگه تاحالا تجربه‌شو نداشتی، نگران نباش؛ نصب و اجرای بازی خیلی ساده‌تر از چیزیه که فکر می‌کنی:
می‌تونی تنظیمات گرافیکی یا کنترل‌ها رو هم شخصی‌سازی کنی. حتی قابلیت سیو و لود دستی هم هست، که یعنی هر لحظه‌ای خواستی می‌تونی بازی رو متوقف کنی و دوباره از همون‌جا ادامه بدی.
ماجرا اینجاست که Pokémon هنوزم همون پوکمونه. اون لذت گرفتن پوکمون‌ها، مبارزه با مربی‌ها، و کشف نقشه‌ی بازی، هنوز هم مثل قدیم لذت‌بخشه. فقط این‌بار توی یه پنجره بزرگ‌تر و بدون محدودیت زمانی.
یعنی چی؟ یعنی هر وقت خواستی می‌تونی بازی رو Pause کنی، بری چای بریزی، برگردی، بدون اینکه کسی بگه “باتری‌م داره تموم میشه!” یا “الان سیو نکردی!” چون همه چیز خودکار و راحت‌تر از قبل شده.
اگر اون موقع Pokémon بازی می‌کردی، الان وقتشه دوباره سر بزنی به دنیای Sinnoh و اگه تا حالا امتحان نکردی؟ خب خوش به حالت. هنوز کلی شگفتی منتظرته که کشفشون نکردی.
