نام: رگتایم (Ragtime)

نویسنده (و مترجم):‌ ای ال دکتروف (E L Doctorow) – ترجمه نجف دریابندری

تعداد صفحات: ۲۸۰ صفحه

توضیحات : مطالب زیر، گزیده‌ای است از مصاحبه‌های مختلف دکتروف با نشریات ادبی (مثل پاریس ریویو)، خبرگزاری‌ها (دویچه‌وله) و سایت‌های اینترنتی که موضوع آن نوشتن است. نوشتن، یک نوع اکتشاف است. آدم از «هیچی» شروع می‌کند و همان‌طور که پیش می‌رود، یاد می‌گیرد. یکی از چیزهایی که من باید یاد می‌گرفتم، این بود که به عمل نوشتن اعتماد کنم. باید دست به کار نوشتن می‌شدم تا بدانم که چه دارم می‌نویسم. مسلما در اوایل کار، آدم نمی‌داند که چه پیش خواهد آمد…

برای دیدن این ادامه ی این مصاحبه زیبا و همچنین دانلود “رمان رگتایم” از میهن دانلود ادامه مطلب را مشاهده نمایید.

کاری که باید بکنید، این است که فقط شروع کنید به نوشتن. من نویسندگان زیادی را می‌شناسم که آن‌قدر در تحقیق درباره موضوعاتی که می‌خواسته‌اند بنویسند، غرق شده‌اند که دیگر حتی یک خط هم نتوانسته‌اند بنویسند. من فقط به اندازه‌ای که برای موضوع کافی باشد، تحقیق می‌کنم. بیشتر اتفاق‌هایی که در رمان‌هایم می‌افتد،‌زاده تخیل من است. آن‌قدر‌ها بر واقعیت پافشاری نمی‌کنم. برنامه‌ریزی‌کردن برای نوشتن، نوشتن نیست. طرح کلی قصه را نوشتن… تحقیق‌کردن… گپ‌زدن با مردم درباره کاری که می‌خواهی انجام بدهی، هیچ‌کدام این‌ها نوشتن نیست. نوشتن، نوشتن است. از امتیازات رمان‌نویس، یکی هم این است که می‌تواند مثل یک کودک از چیزهایی ذوق‌زده شود که برای ما خیلی پیش‌پاافتاده است. نوشتن، نوعی اسکیزوفرنی است که از لحاظ اجتماعی پذیرفته شده. کتاب‌های من همیشه از یک هیجان ذهنی بسیار شخصی می‌آیند. همه‌چیز از یک حالت ذهنی برانگیخته شده آغاز می‌شود. این حالت می‌تواند ناشی از یک رؤیا، تصویری ذهنی، تکه‌ای از یک مکالمه، یک عکس یا هر چیز دیگر باشد و من می‌نویسم تا بفهمم چرا آن چیز مرا این‌طور به هیجان آورده است. گاهی حاصل کار، یک رمان است، گاهی هم یک داستان کوتاه؛ تنها تفاوتی که وجود دارد، این است که در داستان کوتاه، هیجانی که باعث برانگیختن خاطراتم شده، سریع‌تر درک و حل و فصل می‌شود. زندگی یک نویسنده به‌قدری خطرناک است که هر اتفاقی برایش بیفتد، برایش بد است؛ شکست بد است، توفیق بد است، فقر بد است، پول خیلی بد است. هیچ اتفاق خوبی برای نویسنده نمی‌افتد، غیر از خود عمل نوشتن. در کودکی هر وقت چیزی می‌خواندم، به نظر می‌آمد که دارم همان‌قدر خودم را با امر نوشتن درگیر می‌کنم که با جریان داستان. لازم نبود چیزی بنویسم؛ خود عمل‌خواندن،‌‌ همان نوشتن من بود. همه معلم‌های فن نویسندگی به شاگردانشان می‌گویند درباره چیزی بنویسید که می‌دانید. البته این کاری است که باید انجام داد ولی از طرف دیگر، آدم تا چیزی ننوشته از کجا بداند آن چیز را می‌داند؟ خطر بزرگ برنامه‌های تدریس نویسندگی در این است که فقط نویسنده تربیت نمی‌کنند بلکه معلم نویسندگی تربیت می‌کنند. به عبارت دیگر، یک نفر می‌رود یک دوره نویسندگی را می‌گذراند، یک فوق‌لیسانس نویسندگی می‌گیرد و فورا می‌رود در یک دانشگاه دیگر کار پیدا می‌کند که به جوان‌ها درس بدهد که فوق‌لیسانسشان را در نویسندگی بگیرند. این چیز بدی است.

دانلود با لینک مستقیم | با حجم 6 مگابایت

پسورد : www.mihandownload.com

منبع : وب سایت میهن دانلود